Ervaringsverhaal: Iedereen leek zijn mening en oordeel klaar te hebben
Geplaatst op 31-12-2020
Inmiddels is het 3 jaar geleden dat Elza en haar man Bert gingen scheiden. Nu, 3 jaar later deelt Elza haar verhaal. Elza gaat liever niet inhoudelijk in op de reden van hun scheiding. Uit respect voor Bert en hun kinderen.
Mijn worsteling
Ik hoor en lees regelmatig dat mensen zeggen dat er ‘tegenwoordig zo makkelijke gescheiden wordt’ Mensen moesten eens weten. Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven. Eindeloos lag ik ervan wakker. Het moest toch anders kunnen? Waarom lukt het andere mensen wel om in de basis gelukkig te zijn met elkaar en ons niet? Waar is het mis gegaan? Ik twijfelde aan mijn geloof. Moest ik meer bidden? Meer Bijbellezen? Moest ik het meer aan God overlaten? Ik heb God zo vaak gevraagd om Zijn hulp. Om een wonder. Maar het bleef stil. Hij leek mij niet te horen. Ik las de Bijbel en zocht, zocht naar een antwoord op die grote vraag: ‘Heer wat wilt u dat ik doe?’ Huilend heb ik hem gesmeekt om hulp. Huilend heb ik hem gesmeekt om een teken.
Was dit dan wat God wilde?
Er kwam geen antwoord, er kwam geen teken. Was dit dan wat God wilde? Wilde God echt dat wij zo verder gingen? Op papier waren we man en vrouw, in de realiteit waren we 2 vreemden voor elkaar. Ik raakte steeds meer de weg kwijt. Met mensen die dicht bij mij stonden probeerde ik te praten over mijn worsteling. Over de problemen tussen mij en Bert. Ik hoopte zo dat andere ons konden helpen. Van een vriendin kreeg ik een boekje over het huwelijk. Van iemand uit het pastorale team kreeg ik te horen: We bidden voor jullie en mijn dierbaarste collega zei: Lees de Bijbel, bid elke dag. Hij zal jullie de weg wijzen. Hoeveel ik ook bad, hoeveel ik ook las. De verwijdering tussen Bert en mij werd alleen maar groter.
De dag waarop ik vertelde dat ik wilde scheiden
Ik weet het nog als de dag van gisteren. De dag dat ik Bert vertelde dat ik wilde scheiden. Al 2 keer eerder had ik me voorgenomen om de stoute schoenen aan te trekken. Maar het lukte me niet. Ik kreeg de woorden niet uit mijn mond. Ondanks alle pijn en verdriet wilde ik Bert geen pijn doen. En daarnaast wist ik zo goed dat mijn beslissing ook zo veel gevolgen zou hebben voor de kinderen. Hoe moest het nu verder? Waar zouden we gaan wonen? Hoe vaak zou ik de kinderen nog zien? Kon ik na de scheiding alles nog wel betalen? Ik was zo bang en zo onzeker. Tegelijkertijd wist is dat we niet langer door konden gaan met doen alsof er niets aan de hand was terwijl we leefden in een koude oorlog, mijlenver bij elkaar vandaan.
De rol van de omgeving bij onze scheiding
Nu ik terugkijk was dat misschien wel het moeilijkste van alles. De reacties van mensen om ons heen. Op het schoolplein werd ik aangestaard. Van mensen uit de kerk kreeg ik een kaart of een brief. Veel mensen hadden hun oordeel en mening klaar. Inclusief bijbelteksten. 2 ouderlingen kwamen langs en vertelde dat we niet konden en mochten scheiden. Dat was immers tegen Gods wil. Bij herhaling zeiden ze: “wat God samenvoegt, scheidde de mens niet” Ik probeerde uit te leggen dat we al jarenlang worstelden, dat we al jarenlang in therapie waren. Ik wilde zo graag vertellen hoe ik me al die jaren heb gevoeld. Mijn zoektocht, mijn eenzaamheid. Mijn pijn. Maar mijn omgeving stond er niet voor open.
Na de scheiding kon ik niet meer naar de kerk
Door alle meningen en oordelen van de mensen om me heen kon en wilde ik niet langer de kerk. Ik was boos, verdrietig en in de steek gelaten. Door de gemeenteleden maar ook door God. Hij wist toch hoe ons huwelijk een lijdensweg was geworden? Waarom greep hij niet in? Waarom deed hij geen wonder? Een jaar kon ik het niet opbrengen om naar de kerk te gaan. Totdat ik vorig jaar met kerst door een vriendin werd uitgenodigd om eerste kerstdag bij haar te zijn. De kinderen waren bij Bert. Ik was blij en dankbaar voor haar uitnodiging want ik zag eigenlijk als een berg op tegen de lege kerstdagen. Ik durfde er niets over te zeggen tegen mensen om me heen. Bang dat ze het niet zouden begrijpen. De scheiding was toch mijn keuze? Nee... de scheiding was niet mijn keuze. Ik heb het ook nooit gewild. Ik kon alleen niet langer doorgaan in een huwelijk wat zou koud en pijnlijk was. Een huwelijk waarin in gevangen zat. Een huwelijk zonder liefde en vol eenzaamheid.
Voor het eerst na de scheiding ging ik weer naar de kerk
Mijn vriendin vroeg of ik meewilde naar de kerk. Ik durfde geen nee te zeggen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van gehad. Wat was het fijn om weer in de kerk te zijn en samen met anderen mensen het Kerstfeest te vieren. In deze, voor mij onbekende, kerk voelde ik mij welkom. Ondanks mijn beschadigingen ben ik welkom, gewoon zoals ik ben. Tot maart ging ik elke zondag naar de kerk. Door corona kan dat nu niet meer elke zondag. Toch kijk ik graag naar de livestream om zo toch de dienst te kunnen volgen.
God heeft er verdriet van
Ik ben ervan overtuigd dat ook God verdriet heeft gehad van onze scheiding. Toch ben ik God dankbaar dat Hij mij heeft vastgehouden en ik nu weer onderdeel mag zijn van zijn kerk op aarde. Hij kent mij als geen ander, hij weet van mijn verleden en desondanks ziet Hij naar mij om. Dat maakt me zo nederig en klein. En vooral zo dankbaar.
Is het verhaal van Elza herkenbaar? Hebben jullie relatieproblemen en zijn jullie op zoek naar hulp? Loop je vast in jullie huwelijk en weet je niet meer hoe nu verder? Of is het besluit dat jullie gaan scheiden al genomen en willen jullie dit zo goed mogelijk regelen?
Behoefte aan een luisterend oor
Heb je behoefteaan een luisterend oor? Of wil je een gratis kennismakingsgesprek? Wij, als Christelijke mediator zijn professionals én ervaringsdeskundig. Bij ons mag je zijn wie je bent. Wij staan voor je klaar. Zonder mening en zonder oordeel.
Ik wil graag contact
.png)
.jpg)
